کلیات :: نیاز جامعه به والی و رهبر - قسمت اول
برخی در نیاز جامعه به والی و سرپرست تردید دارند. این عدّه یا از افراد
لجام گسیخته ای هستند که خواهان هر نوع آزادی بوده، و به هیچ حساب و کتابی
تن در نمی دهند و یا در زمره اشراری هستند که از نظم و محاسبه در هراسند، و
یا از کسانی هستند که از حکومتها ستمهای فراوان دیده اند، و یا این که از
آنانند که از حکومت طرفی نبسته اند.
این چهار گروه که به نفی نیاز جامعه به حکومت نظر داده اند، در این جهت
که انگیزه نظر آنها شوت عملی است مشارکت دارند. قرآن کریم در سوره قیامت
نیز از کسانی یاد می کند که به انگیزه شهوت عملی به انکار نظم و محاسبه
اخروی می پردازند.
«أیَحَسُب الإنسانُ أن لَن نَجمَعَ عِظامَهُ × بَلی قادِرینَ عَلی أن نُسَوِّیَ بَنابَهُ × بَل یُریدُ الإنسانُ ِلیَفجُرَ أمامَهُ»[1]
یعنی؛ پاسخ انسان منکر قیامت، که می گوید خداوند چگونه استخوانهای
فرسوده را دیگر بار احیاء می نماید، این است که قدرت خداوند: مطلق است، و
او قادر است که استخوانهای فرسوده را دیگر بار گرد آورد. بلکه قادر است سر
انگشتان انسان را که در ظرافت و حسّاسیت بی نظیر است، به حالت اوّل
بازگرداند.
پس از نظرعلمی شبهه آنان بی مورد است. امّا اانگیزه اشکال آنان این است
که طبیعت انسان مادّی، خواهان لجام گسیختگی و دوستدار میدان باز برای دست
زدن به فجور می باشد.
البتّه کسانی هستند که به طرح شبهه علمی در باب نیاز جامعه انسانی به
حکومت و زمامداری پرداخته اند. از آن جمله استدلالی است که مارکسیسم برای
نفی حکومت در جامعه کمونیستی دارد، و آن این است که حکومت، زاییده طبقات
است، و برای حفاظت از منافع اقتصادی طبقه حاکم ایجاد می شود. لذا وقتی که
طبقات از بین بروند، حکومت و نیاز به آن نیز از بین خواهد رفت.
این شبهه از این پندار ناشی شده که آنها اقتصاد را مرجع همه شؤون
انسانی دانسته اند. غافل از این که اساس زندگی انسانها را عقیده آن ها می
سازد، و به دنبال عقیده، اخلاق ظهور می کند، و با اخلاق است که اعمال و
رفتار شکل می گیرد. از اینرو اگر طبقات مادّی و اقتصادی هم برداشته شوند،
باز اختلاف در عققیده و اختلاف در اخلاق و در نتیجه اختلاف در رفتار خواهد
بود. چنانکه گاهی در اثر سهو گناهی رخ می دهد و زمانی در اثر عمد تباهی
پیدا می شود و امتیاز آنها از هم در مقام اثبات و تعیین حکم هر کدام از
لحاظ وضع و تکلیف، نیازمند به قانون و محکمه قضا است. و زندگی اجتماعی بدون
نظم و نظامی که هماهنگ کننده رفتارهای مختلف باشد، و بدون والی و سرپرستی
که پاسدار این نظام باشد، شکل نخواهد گرفت.
منتها این سرپرست یا فرد است و یا گروه، و نحوه سرپرستی نیز یا به
مشورت است و یا به غیر آن. پس جامعه بدون والی و سرپرستی که کارهای جامعه
را هماهنگ سازد، و قوانین فردی و اجتماعی را تنظیم و اجراء نماید، قوام و
دوام نخواهد یافت.
در تاریخ اسلام، خوارج کسانی بودند که با طرح شعار «إنِ الحُکمُ إلّا لله»[2] سرپرستی و حاکمیّت را برای جامعه نفی می کردند.
امیر مؤمنان علی ـ علیه السلام ـ در برابر این گروه فرمود: «کَلِمَه حَقٍّ یُرادُ بِها الباطِلُ[3]»
به این معنا که اگر منظور آن است که حاکمیّت، بالاصاله از آن خداوند
است، در آن تردیدی نیست. ولی اگر منظور این است که کسی نمی تواند حاکم باشد
سخنی باطل است. زیرا لازمه این سخن هرج و مرج است، و اصل حکم گرچه مخصوص
خداوند است، لیک سرپرستی از آن بندگان صالحی است که خداوند بلاواسطه یا مع
الواسطه تعیین فرموده است:
«وَ إنَّهُ لابُدَّ لِلنّاسِ مِن أمیرٍ بَرٍّ أو فاجِرٍ»[4]
مردم بناچار باید امیر و سرپرستی داشته باشند. خواه آن امیر عادل و نیکوکار باشد و یا فاجر و بدکار.
اصل اوّلی در ولایت افراد
بعد از اثبات نیاز جوامع بشری به والی و حاکم، این بحث مطرح می شود که
در میان انسان ها هیچکس حقّ ولایت و سرپرستی نسبت به دیگر افراد را دارا
نمی باشد.
زیرا انسان از کسی اطاعت می کند که فیض هستی خود را از او دریافت کرده
باشد، و چون افراد عادی نه به انسان هستی بخشیده، و نه در بقاء و دوام هستی
او مؤثّرند، بنابراین رأی هیچ کس برای دیگری لازم الاتّباع نیست. عدم لزوم
اتّباع افراد از یکدیگر اصل اوّلی در ولایت افراد نسبت به یکدیگر است.
ولایت و سرپرستی خداوند سبحان
در مباحث گذشته برخی از آیاتی که درباره انحصار ولایت، اعمّ از تکوینی و
تشریعی برای خداوند سبحان وارد شده است، ذکر شد. امّا آنچه اینک بیان می
شود این است که؛ از آنجا که انسان تمام شؤون هستی خود را از خداوند دریافت
می کند، موظّف است تنها در برابر او تمکین نماید، و امّا تبعیّت از دستور
غیر خداوند مشروط به این است که از طرف آن ذات اقدس تعیین شده باشد.
ولایت و رهبری انبیاء عظام ـ علیهم السلام ـ
انبیا کسانی هستند که با تحدّی و اعجاز رسالت آنها از طرف خداوند اثبات
شده، و بر اتّباع و پیروی از آنها فرمان داده شده است. قرآن کریم در این
مورد که اطاعت از انبیا به اذن خداوند، در واقع اطاعت از پروردگار است می
فرماید:
«وَ ما أرسَلنا مِن رَسُولٍ إلّا لِیُطاعَ بِإِذنِ الله»[5]
هیچ پیامبری نفرستادیم مگر این که به اذن خداوند، مردم موظّف به اطاعت و فرمانبرداری از او هستند.
تداوم ولایت الهی و رهبری اوصیاء ـ علیهم السلام ـ
چون رهبری، یک امر ضروری برای جوامع بشری است، از اینرو بعد از رحلت
انبیا نیاز به آن است که این سرپرستی و رهبری الهی ادامه پیدا کند.
علاوه بر این برهان عقلی که در ضرورت تداوم رهبری الهی وجود دارد،
برهان دیگری نیز با استعانت از آنچه به وحی الهی نازل شده است می توان
اقامه کرد. زیرا گذشته از یک دسته مسائل فردی که در دین مطرح است، یک سلسله
دستورات اجتماعی درون مرزی نظیر حدود و دیات و قصاص و تعزیرات و امثال آن،
و یک سلسله دستورات اجتماعی برون مرزی مانند جهاد، دفاع و مانند آن، نیز
در دین وجود دارد.
خود این دستورات نشان دهنده آن است که دین نیازمند به یک قدرت اجرائی و یک سرپرستی و ولایت اجتماعی است.
زائد بر آنچه بیان شد، براهین نقلی فراوانی است که ضمن نهی از پذیرش
ولایت رهبری غیر الهی، بر ضرورت رهبری الهی و تداوم آن تأکید می نماید.
لسان قرآن کریم در قطع ولایتهای باطل
قرآن کریم برای این که ریشه ولایتهای باطل را قطع نماید، و هرگونه امری
را که زمینه سرپرستی باطل را فراهم می سازد، ابطال کند، دستور می دهد با
کسانی که خارج از دین هستند، هیچ گونه پیوند نصرت و محبّت برقرار نشود.
البتّه آنها که خارج از دین اند دو دسته اند. دسته اوّل کسانی هستند که
قابل زندگی مسالمت آمیز می باشند، لذا با آنها روابط حسنه برقرار می شود،
هر چند که دوستی و محبّت آنها نباید در دل جای گیرد. امّا دسته دوّم کسانی
هستند که درصدد ایذاء دینی مسلمین می باشند. نسبت به این دسته علاوه بر عدم
محبّت باید اعلان انزجار و دشمنی نیز انجام شود.
اگر مسلمین به امر فرمان قرآن کریم توجّه نکرده، و نسبت به کفّار گرایش
پیدا کنند، در این صورت از گروه آنان به حساب خواهند آمد، لیکن اگر حدود
تبرّی را به نیکی رعایت کنند، شایسته آن می شوند که منصوبین الهی را به
عنوان اولیاء خود پذیرفته، و در تحت ولایت و سرپرستی آنها درآیند.
چون در این گونه از امور، نفی مقدّم, بر اثبات است، لذا ابتدا تبرّی را
مطرح نموده فرمان قطع رابطه با کفّار را می دهد، آنگاه تولّی را توضیح می
دهد. هر چند که تولّی از آن جهت که ریشه در فطرت آدمی دارد، بر تبرّی که
امری عارضی است تقدّم است. تقدمّ, تولّی بر تبرّی، همانند تقدّم توحید بر
شرک است.
در کلمه توحید «لا إله إلّا الله» به حسب ظاهر، نفی «لا إله»، بر اثبات
«إلّا الله» مقدّم داشته شده است، لیکن چون «إلّآ» به معنای استثاء نیست،
تا جمله «لا إله الّا الله» به دو جمله منحلّ شود، بلکه به معنای «غیر»
است، از اینرو مجموع کلمه توحید بیش از یک جمله نمی باشد. به این معنا که
غیر از «الله» که فطرت انسان آن را می پذیرد، إله دیگری نیست. یعنی اصل
«الله» به عنوان یک امر مسلّم، مفروغ عنه است، و غیر از او از آن جهت که
امر عارض است مسلوب است. پس این نفی برای تثبیت آن امر اصیل و ذاتی نیست،
بلکه برای سلب امر عارضی است.
پس باید توجّه داشت که، گر چه از نظر نظم آیات قرآنی، آنچنان که در
سوره مائده و در بسیاری از آیات مربوط به تبرّی آمده، تبرّی از اعداء الهی
مقدّم بر تولّی ذکر شده، لیکن در واقع، تولّی همانند توحید، اصیل و مقدّم
بوده، و تبرّی همچون شرک، امری عارضی و مؤخّر می باشد.
آیات ذیل، در تبرّی از ولایت های باطل، و تمکین در برابر ولایت الهی و
همچنین در معرّفی برخی از اوصیائی می باشد که برای تداوم ولایت الهی بعد
ازرحلت نبیّ اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ معیّن و مشخّص شده اند.
«یا أیُّهَا الذّینَ امَنُوا لاتَتّخِذُوا الیَهُودَ وَ النّصاری
أولیاءُ بَعضُهُم أولیاءَ بَعضٍ وَ مَن یَتَوَلَّهُم مِنکُم فَإنَّهُ
مِنهُم إنَّ الله لا یَهدِی القَومَ الظّالِمینَ × فَتَرَی الّذینَ فی
قُلوِبهِم مَرَضٌ یُسارِعُونَ فیهِم یَقُولُونَ نَخشی أن تُصیبَنا دائِرَه
فَعَسَی الله أن یَأتِیَ بِالفَتحِ أَو أمرٍ مِن عِندِه فَیُصبِحُوا عَلی
ما أَسَرُّوا فی أنفُسِهِم نادِمینِ × و یَقُولُ الَّذین امَنُوا أهؤُلاءِ
الَّذینَ قسمُوا بِالله جَهدَ أیمانِهِم أنّهُم لَمَعَکُم حَبِطَت
أعمالُهُم فَأصبَحُوا خاسِرینَ × یا أیُّهَا الَّذینَ امَنُوا مَن یَرتَدَّ
مِنکُم عَن دینِهِ فَسَوفَ یَأتِی الله بِقَومٍ یُحِبُّهُم أذِلَّه عَلَی
المومِنینَ أعِزَّه علی الکافِرینَ یُجاهِدوُنَ فی سبیلِ الله و
لایُخافُونَ لَومَه لائِمٍ ذلِکَ فَضلُ اللهِ یُؤتیهِ مَن یَشاءُ وَ الله
واسِعٌ علیمٌ × إنّما وَلیُّکُم الله وَ رَسُولُهُ والَّذینَ امَنُوا
الَّذینَ یُقیمُونَ الصّلوه و یُؤتُونَ الزَّکوه وَ هُم راکِعُون × وَ مَن
یَتَوَلَّ الله وَ رَسُولَهُ وَالَّذینَ امَنُوا فَإنَّ حِزبَ الله هَم
الغالِبُونَ»[6].
[1] . قیامت، آیات 3-5.
[2] . انعام: آیه 157.
[3] . نهج البلاغه فیض، خطبه 40، صفحه 125.
[4] . نهج البلاغه فیض، خطبه 40، صفحه 125.
[5] . نساء، آیه 64.
[6] . مائده، آیه 51-56.