عاملی که مانع حذف اسلام توسط بنی امیه شد

امام به طرز نشستن در مجالس سوگواری اهل بیت و گوش دادن به وعظ واعظ یا روضه روضه خوان، و گریستن به هنگام شنیدن مصایب شهدای کربلا به همه نشان دادند که «فرهنگ عاشورا» را باید پاس داشت و حریم آن را نگاه داشت.

 در سال ۱۳۲۸ شمسی که برای ادامه تحصیل به شهر مقدس قم آمدم، و آیت الله العظمی امام خمینی ـ رضوان الله علیه ـ را در مجالس عزاداری می دیدم، به تعبیر امروز، «فرهنگ عاشورا» در نظرم مجسم می شد. امام در بعضی از مجالس سوگواری ائمه اطهار ـ علیهم السلام ـ که در مسجد بالاسر حضرت معصومه ـ سلام الله علیها ـ یا منزل مرحوم آیت الله العظمی بروجردی برگزار می شد، چنان با وقار و آرام می نشستند و گوش به سخنان واعظ یا روضه خوان داشتند که نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کرد.

 امام در آن زمان، استاد سرشناس حوزه و مدرس علوم عقلی بودند. قامت رسا و قیافه جالب و آرامش خاص ایشان طوری بود که چه در راه رفتن و چه در نشستن در مجالس نظر بینندگان را جلب می کرد، و کسی را در میان جمع علمای حوزه مانند ایشان نمی دیدیم.

 هنگامی که واعظ به «گریز» می رسید، یا روضه خوان شروع به خواندن روضه می کرد، حاج آقا روح الله خمینی نخستین کسی بود که دستمال سفید و تمیز خود را از جیب درمی آورد و به صورت می گرفت و گریه را سر می داد. اگر تکیه بر دیوار داده بودند، بدون حرکت و تکانی می گریستند، و چنانچه خم می شدند، می دیدی که چطور می لرزند و اشک می ریزند، و همین که دستمال از صورت برمی گرفتند، صورتی پراشک و چشمانی اشک ریخته را می دیدی که همان نیز دیگران را به گریستن و اشک ریختن در عزای شهیدان کربلا یا ائمه اطهار(ع) ترغیب می کرد.

 اصولاً نشستن امام در مجالس عزاداری و گوش دادن به وعظ واعظ یا روضه روضه خوان حال و هوای خاصی داشت؛ آرام، ساکت، مؤثر و تمام گوش و چشم بودند؛ گوش به مطالب و چشم به گوینده داشتند. این طرز نشستن در مجالس سوگواری و آمادگی برای گریستن در عزای امام حسین ـ علیه السلام ـ و شهیدان کربلا را در کمتر عالمی دیده ام: «وَ ذٰلِکَ فضل الله یُؤتیه مَنْ یَشاء». حتی در یک مورد هم دیده نشد که امام در پای منبر و هنگام سخنرانی واعظ ـ هر که بود ـ با ذکر مصیبت ذاکر، با اشخاص پهلو دست خودشان صحبت کنند؛ زیرا بی احترامی به منبر و منبری بود، بعکس آنچه میان بسیاری از علما مرسوم است، بخصوص علمای نجف که آن را شأنی برای خود می دانستند.

 امام به طرز نشستن در مجالس سوگواری اهل بیت و گوش دادن به وعظ واعظ یا روضه روضه خوان، و گریستن به هنگام شنیدن مصایب شهدای کربلا به همه نشان دادند که «فرهنگ عاشورا» را باید پاس داشت و حریم آن را نگاه داشت.

 

 نظرات انحرافی نسبت به فرهنگ عاشورا

 در ایام انقلاب و پس از واقعه ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و بخصوص بعد از تبعید امام خمینی به ترکیه، و سالها پس از آن که در نجف اشرف اقامت اجباری داشتند، گروههای غیراسلامی در صف انقلابیون مسلمان رخنه کرده بودند، و به عنوان اینکه همگی در مبارزه و ضدیت با رژیم شاه وحدت نظر داریم و مشترک هستیم، کم کم صحبت از این بود که: باید به فکر «خلق»  بود، و نباید خیلی پایبند روضه و گریه و زاری باشیم. گریه چه دردی را درمان می کند، و روضه با نگاهداری خشم نسبت به دستگاه جبار منافات دارد!».

 گاهی جوانهایی ـ حتی مذهبی با قیافه های مذهبی ـ پای منبرها حضور می یافتند و به وعاظ و سخنگویان دینی رهنمود می دادند که باید اینطور صحبت بکنید، تا جوانها پای منبرتان حاضر شوند، کمتر روضه بخوانید و سعی نداشته باشید که مردم را بگریانید، بگذارید عقده شان خالی نشود و دست از مبارزه برندارند!

 با کمال تأسف، بسیاری از اهل منبر هم فریب آنها را می خوردند و تصور می کردند روضه و گریستن در سوگ شهدای کربلا با مبارزه منافات دارد، و به طور ناخود آگاه در دام آن نااهلان افتاده بودند، و همانها نیز کار وعاظ و روضه خوانان دلسوز را مشکل می کرد.

 از یک طرف رسم بود و مردم انتظار داشتند مخصوصاً در ماه محرم و صفر و شبها و روزهای وفیات ائمه اطهار(ع) که منبری ها در پایین منبر ذکر مصیبت کنند و روضه بخوانند، و از طرفی جوانان انقلابی سعی داشتند گوش به روضه ندهند و هنگام ذکر مصیبت گریه نکنند. سخنرانان دینی غیرروحانی هم که در گوشه و کنار در مساجد یا مجالس سخنرانی می کردند، این آتش را دامن می زدند، و خود آنها و فریب خوردگانشان روضه خوانی و گریه کردن را استهزا می کردند.

 مشکل کار بیشتر در این بود که بعضی از منبری های انقلابی یا انقلابی نما طوری وانمود می کردند که گریه کردن و روضه خوانی مورد نظر امام نیست و با هدف ایشان منافات دارد. این مطلب هم طوری جا افتاده بود که هرچه ما می گفتیم، اینطور نیست، امام خمینی را ما دیده ایم، ایشان علاقه خاصی به روضه دارند، و در مجالس بیش از دیگران گریه می کنند، ولی حرف ما خریدار نداشت، و کار امثال ما را حرکت انحرافی در جهت پیش بردن انقلاب می دانستند!

 دراین باره گاهی از امام استفتا می شد، امام هم طوری جواب می دادند که هم جوانان منحرف نشوند،  و هم بی احترامی به مجالس عزاداری امام حسین ـ علیه السلام ـ نشود. ولی اشخاص مرموزی تردید در دست خط امام می کردند، و اذهان را مشوب می ساختند.

 محرم سال ۱۳۵۴ در شهر ایلام دعوت بودم. یکی دوبار جوانان باایمانی از کرمانشاه به آنجا می آمدند و می گفتند یک روحانی سیّد آمده و در کرمانشاه منبر می رود و سعی می کند که در منبر روضه نخواند. نوار یک سخنرانی او را هم آورده بودند و برای من گذاشتند. او می گفت، از این همه گریه چه نتیجه ای گرفتیم، گریه یعنی چه، و از این قبیل سخنان.

 

 اوج ضدّیت با فرهنگ عاشورا

 به طوری که در چاپ دوم «خاطرات من از استاد شهید مطهری» در یک خاطره تحت عنوان «برخوردهای تند جوانان» نوشته ام، این جوانان تندرو، به استاد شهید مطهری هم اعتراض داشتند که چرا روضه می خواند و خود هم گریه می کند! چون من به این قبیل جوانهای تندرو گوش نمی دادم، شبی در دهه دوم محرم، متصدی مسجد جامع نارمک ـ که آنجا منبر می رفتم ـ گفت: آقای دوانی! با این جوانها مدارا کنید، اینها دارند خطرناک می شوند. چند شب پیش، شب عاشورا، آقای مطهری اینجا منبر بود. روضه حضرت علی اصغر خواند. هم خودش به شدت گریه کرد، و هم اهل مجلس را گریانید. [۱] بعد از منبر، همین جوانها جمع شدند و با تشدّد و بی ادبی خاصی گفتند: «آقای مطهری! گریه چه بود که کردید، و چه اصراری دارید که ما هم گریه کنیم؟ اگر امام حسین برای مبارزه با ظلم و ظالم قیام کرده و کشته شده که در راه هدف بوده و کشته شدنش گریه ندارد، و اگر گیرافتاده و کشته شده، که معلوم می شود درست نقشه نکشیده بود و ضعیف بوده و باز هم نباید گریه کرد!«.

 آری کار به این جا کشیده بود که جوانها، شخصی مانند شهید مطهری را نصیحت می کردند، یا اعتراض داشتند که چرا وقایع کربلا را با گریه کردن و گریانیدن مردم بیان می کند. حتی این معنی در شهری مانند اصفهان هم اعمال می شد. به یاد دارم مرحوم آیت الله شمس آبادی به من سفارش می کرد و می گفت: آقای دوانی! سرِ جدّم در منبر روضه بخوان که این روزها اصفهان وضع خاصی پیدا کرده، و اگر روضه  نخوانی پیش خدا مسئولی.

 این عده از جوانان تندرو و کم مایه و پرمدعا صغری و کبری می چیدند، و نتیجه می گرفتند که: «ما طرفدار آیةالله خمینی هستیم و با دستگاه جبار شاه سر ستیز داریم، مبارزه با گریه منافات دارد، تاریخ گفتن و گریه کردن حالت انحرافی دارد، و باعث می شود که مبارزه از مسیری که دارد منحرف گردد».

 بسیاری از علمای واقع بین و دلسوز در فکر چاره اندیشی بودند، ولی از سعی خود نتیجه نمی گرفتند. منبری های معتدل دل خون بودند که عاقبت این کار به کجا می کشد. می شنیدیم که پیوسته اینگونه وقایع در نجف اشرف به اطلاع امام می رسد، و ایشان را در جریان امر قرار می دهند، و اعلام خطر می کنند، و امام هم ـ چنانکه گفتیم ـ ناچار بودند تمام جهات را درنظر بگیرد، و از این رو وضع  خاصی به وجود آمده بود.

 

 نمونه اعلای توجه امام خمینی به فرهنگ عاشورا

 آقای حاج سیدمحمد کوثری ذاکر معروف اهل بیت در قم، از سالها پیش روضه خوان مخصوص امام بود؛ هم خودش و هم مرحوم پدرش آقا سیدعلی اکبر کوثری. پدر و پسر که هر دو از ذاکرین باسابقه قم بودند، آهنگی پرسوز داشتند و روضه باحالی می خواندند. قبلاً پدر روضه خوان خاص امام بود، و بعد هم پسر، یعنی آقای سید محمد کوثری این افتخار را داشت که تا آخر حیات امام، حتی در تهران هم از این توفیق بهره مند بود. هر ساله در ایام عاشورا همه مردم از تلویزیون می دیدند که آقای کوثری در حسینیه جماران در مقابل امام ایستاده و روضه می خواند، و امام چگونه دستمال سفید به دست گریه می کنند.

 آقای کوثری برای اینجانب نقل می کرد ـ ولابد برای بسیاری دیگر هم نقل کرده است ـ می گفت: «وقتی امام در نجف اشرف بودند، من سفری برای زیارت به کربلا رفتم. در کربلا عده  ای از فضلای شاگردان امام که در قم با هم آشنایی داشتیم مرا دیدند و گفتند،  آقای کوثری، به داد امام برس! گفتم موضوع چیست؟ گفتند: می دانی که آقای حاج آقا مصطفی فرزند دانشمند امام به طرز مرموزی جان داده است. کسی گریه امام را در مرگ او ندیده است. یکی دوبار که طلاب در منزل امام یا در سر تربت حاج آقا مصطفی روضه  ایشان را خوانده اند، نه تنها امام گریه نکرده، بلکه طلاب را هم منع کرده و گفته اند بروید مشغول کارتان شوید. و به خانم، همسرشان نیز فقط گفته اند: «مصطفی از الطاف خفیه الهی بود. خدا او را از ما گرفت». می گفت: «آنها گفتند، شما زودتر به نجف بروید و خدمت امام برسید و طبق معمول که اجازه می گرفتید و در حضورشان روضه می خواندید، روضه ای بخوانید و اسم حاج آقا مصطفی را ببرید، بلکه بتوانید امام را در مصیبت فرزندشان بگریانید که عقده ایشان خالی شود، و خدای نکرده صدمه ای نبینند. می گفتند، مرگ حاج آقا مصطفی حوزه نجف را عزادار کرده است، لابد ایران و قم نیز همینطور است، ولی خود امام را کسی ندیده که متأثر باشد و گریه کند».

 آقای کوثری افزود: «وارد نجف شدم و پس از زیارت، خدمت امام رسیدم،  و بعد از تسلیت و مختصر احوالپرسی عرض کردم اجازه می دهید طبق معمولم در حضورتان روضه ای بخوانم؟ فرمودند: بفرمایید!«.

 پس از مقدمه  کوتاهی، هرچه راجع به حاج آقا مصطفی می دانستم که چقدر مورد علاقه امام بود و شخصیتی ممتاز داشت، بیان کردم، و با تکیه به صوت گفتم، حضرت آیت الله! آجرک الله در مرگ فرزند عزیزی همچون حاج آقا مصطفی، چه فرزندی، فرزند دانشمند لایقی…

 در تمام این مدت، این امام بدون تغییر حال گوش می دادند و کوچک ترین اثری برای گریستن در ایشان پیدا نشد. هرچه به این در و آن در زدم بلکه امام در مرگ فرزند اشکی بریزند نتیجه نداشت. ناچار گریز زدم به کربلا و آمدن امام حسین ـ علیه السلام ـ به بالین حضرت علی اکبر. همین که گفتم، قربان غریبیت یا اباعبدالله! وقتی آمدی به بالین فرزند رشیدت علی  اکبر، امام دستمال از جیب درآوردند و به قدری گریستند که تا آن موقع کمتر دیده بودم. هنگامه ای شد، و از این طرف به فکر افتادم که نکند حال امام دگرگون شود، و من از کارم پشیمان شوم. ناچار روضه را طول ندادم و ختم کردم. گریه امام را در ذکر مصیبت امام حسین ـ علیه السلام ـ و شهدای کربلا دیده بودم، اما نه آنطور که آن روز دیدم.

 

 نمونه دیگر

 یکی از نزدیکان امام خمینی که در پاریس در خدمت امام بوده و تمام لحظه های شبانه روز معظم له را زیرنظر داشته، نقل می کرد که وقتی در پاریس بودیم من مراقب بودم، هر بار که اخبار تلفنی را به امام می دادند،  و می گفتند در تهران و فلان شهر چه شده، مردم را کشته اند، به فلان جا حمله کرده اند، کجا را گرفته اند، عده ای را بازداشت کرده اند،  مسجد کرمان را سوزانده اند، به قم حمله کرده اند، و طلاب را دستگیر کرده  و به زندان انداخته ، یا انقلابیون را در زندان به سختی شکنجه داده اند، و از این قبیل اخبار وحشتناک، هر بار حاضران به سختی می گریستند، ولی امام فقط گوش می دادند و چنانکه شأن یک رهبر انقلابی است، صبر انقلابی می نمودند. اما همین که یکی از حاضران به مناسبت ماه محرم شروع به خواندن روضه می کرد، امام آناً چنان منقلب می شدند و شروع به گریستن می نمودند که می دیدیم اشک مهلت نمی دهد. از هر دو چشم امام چنان اشک می ریخت که پهنای صورتشان را می گرفت. و در یک کلام به پهنای صورتشان اشک می ریختند.

 راستی این چه حالتی بود که در امام می دیدیم و می دیدند؟ این حالت ما را به یاد جد بزرگوارش حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام  ـ می اندازد که شاعر می گوید:

 هوالبکّاء فی المحراب لیلاً                             هوالضحاک اذا اشتدّ الظراب

 یعنی: علی ـ علیه السلام ـ دارای دو جنبه متضاد بود: شبانه در محراب صدای گریه اش بلند است، ولی در میدان جنگ لبخند بر لب داشت. توسل به امام فقید برای احیای فرهنگ عاشورا

 پس از بازگشت امام خمینی به وطن و تعیین دولت موقت، چنانکه همه می دانیم، امام از تهران به قم رفتند و ماندگار شدند، ولی چون دولت موقت نتوانست انجام وظیفه کند،  در حوادث کردستان امام خود به تهران بازگشتند و تا پایان عمر هم در تهران بودند.

 در ایامی که امام در قم اقامت داشتند، دو سه هفته مانده به ماه رمضان ۱۳۹۹ خطیب نامی عصر، جناب آقای فلسفی تلفن کردند و فرمودند، ماه رمضان نزدیک می شود، من و عده ای از وعاظ مشهور تهران عازم قم هستیم که خدمت امام برسیم، و از ایشان رهنمودی برای ماه مبارک رمضان بگیریم، چون کار چنان حاد است که فقط با اعلام رسمی امام می توان منبر را به صورت اول برگردانید. گفتم، من که منبری رسمی نیستم. فرمودند، باید بیایی، چند اتومبیل جلو خانه ما آماده است، فردا فلان ساعت حرکت می کنیم، حتماً باید بیایی. به خانه جناب آقای فلسفی رفتیم و عازم قم شدیم. به امام اطلاع دادند که آقای فلسفی با وعاظ مشهور تهران آمده اند که برای ماه رمضان رهنمود بگیرند.

 امام تشریف آوردند و در جمع ما نشستند. جناب آقای فلسفی در سخنان کوتاهی گفتند: آقا، اطلاع دارید که در سنوات اخیر منبر و مسئله گریستن و عزاداری امام حسین چه وضعی پیدا کرده است. به مردم القا کرده اند که عزاداری یعنی چه، و روضه و گریه کردن چه چیزی را حل می کند، و از این قبیل مطالب. اهل منبر سخت در فشارند، مردم همه کم و بیش بی تفاوت شده اند. آمده ایم از حضرتعالی رهنمود بگیریم. واقعاً تکلیف ما چیست. در منبر بخصوص ماه مبارک رمضان و محرم و صفر اکتفا کنیم به سخنرانی خشک، یا چنان که سابقه داشته، ذکر مصیبت هم بکنیم و روضه بخوانیم؟ (قریب به این مضمون)

 

 پاسخ قاطع امام خمینی:

 امام فقید در پاسخ جناب آقای فلسفی مطالب بسیار جالبی بیان داشتند که همان نیز نقطه عطفی در احیای فرهنگ عاشورا بود. اگر آن بیانات قاطع و صریح امام نبود، وضع حاکم بر افکار جوانان آن روز رفته رفته «فرهنگ عاشورا» را به دست فراموشی می سپرد و معلوم نبود کار به کجا بکشد.

 درست به یاد ندارم که رادیو و تلویزیون و جراید چه مقدار از بیانات امام را منعکس کردند، ولی هرچه بود، قضیه در اندک زمانی در همه جا انعکاس یافت و به اصطلاح سد شکسته شد و راه را برای اشاعه فرهنگ عاشورا گشود.

 جالب است که اوج انقلاب اسلامی ملت ایران به رهبری امام خمینی از بیانات آن حضرت در روز عاشورای سال ۱۳۸۳ و ۱۲ محرم آن سال، مطابق ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ آغاز شد و به ثمر رسیدن آن هم با راهپیماییهای میلیونها نفری مردم تهران و شهرستانها در روزهای تاسوعا و عاشورا و اربعین سال ۱۳۹۹ قمری بود، که به دنبال آن،  شاه از کشور خارج شد و امام فقید در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ پس از چهارده سال دوری از وطن به کشور بازگشتند و انقلاب اسلامی را در ۲۲ بهمن همان سال به ثمر رساندند، و در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ جمهوری اسلامی ایران را تأسیس نمودند.

 

 روضه و گریه، اسلام را حفظ کرده است

 در آن جلسه امام خمینی ـ قدس سره ـ در پاسخ آقای فلسفی سرآمد وعاظ و خطبای ایران، ضمن بیانات مفصلی تصریح کردند که اگر روضه و گریه و نوحه سرایی و عزاداری امام حسین(ع) و شهدای کربلا نبود، اسلام با اعمال بنی امیه از بین رفته بود. کربلا و فرهنگ عاشورا، اسلام را حفظ کرد، و باید این مکتب به همان سبک سنتی آن حفظ شود. سرآغاز و قسمتی از بیانات امام بدین گونه است:

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 من چند جمله راجع به تکالیف کلى روحانیون و اهل محراب و منبر باید عرض بکنم و بعد مشکلاتى که هست. آقایان روحانیون، و خصوص اهل منبر، خطبا، اینها سخنگوى اسلام هستند. اگر حکومتى سخنگو مى خواهد، سخنگوى اسلام، آقایان خطبا هستند…. سید الشهدا به داد اسلام رسید، سید الشهدا اسلام را نجات داد. روضه سید الشهدا براى حفظ مکتب سید الشهدا است. آن کسانى که مى گویند روضه سید الشهدا را نخوانید اصلًا نمى فهمند مکتب سید الشهدا چه بوده و نمى دانند یعنى چه؛ نمى دانند این گریه ها و این روضه ها حفظ کرده این مکتب را. الآن هزار و چهار صد سال است که با این منبرها و با این روضه ها و با این مصیبتها و با این سینه زنیها ما را حفظ کرده اند؛ تا حالا آورده اند اسلام را. این عده از جوانهایى که این طور نیستند که سوء نیت داشته باشند خیال مى کنند حالا باید ما حرف روز بزنیم! حرف سید الشهدا حرف روز است، همیشه حرف روز است، همیشه حرف روز را سید الشهدا آورده است دست ماها داده و سید الشهدا را این گریه ها حفظ کرده است و مکتبش را، این مصیبتها و داد و قالها حفظ کرده؛ این سینه زنیها و این دستجات، و عرض مى کنم اینها حفظ کرده. اگر فقط مقدّسى بود و توى اتاق و توى خانه مى نشست براى خودش و هى زیارت عاشورا مى خواند و تسبیح مى گرداند، نمانده بود چیزى، هیاهو مى خواهد.

 هر مکتبى هیاهو مى خواهد، باید پایش سینه بزنند، هر مکتبى تا پایش سینه زن نباشد، تا پایش گریه کن نباشد، تا پایش توى سر و سینه زدن نباشد، حفظ نمى شود. اینها اشتباه مى کنند، بچه اند اینها! نمى دانند که این نقش روحانیت و نقش اهل منبر چى هست در اسلام، خودتان هم شاید خیلى ندانید! این نقش یک نقشى است که اسلام را همیشه زنده نگه داشته، آن گُلى است که هى آب به آن مى دهند زنده نگه داشته، این گریه ها زنده نگه داشته مکتب سید الشهدا را؛ این ذکر مصیبتها زنده نگه داشته مکتب سید الشهدا را. ما باید براى یک شهیدى که از دستمان مى رود عَلَم بپا کنیم، نوحه خوانى کنیم، گریه کنیم؛ فریاد کنیم. دیگران مى کنند، دیگران فریاد مى زنند وقتى یکى از آنها کشته بشود. فرض کنید که از یک حزبى یکى کشته بشود، میتینگها مى دهند؛ فریادها مى کنند. این یک میتینگ و فریادى است براى احیاى مکتب سید الشهدا. و اینها ملتفت نیستند. توجه ندارند به مسائل.

 همین گریه ها نگه داشته این مکتب را تا اینجا و همین نوحه سرایى ها، همینهاست که ما را زنده نگه داشته، همینهاست که این نهضت را پیش برده، اگر سید الشهدا نبود، این نهضت هم پیش نمى برد، سید الشهدا همه جا هست: کُلُّ أرضٍ کربلا. همه جا محضر سید الشهدا است، همه منبرها محضر سید الشهدا است، همه محرابها از سید الشهدا است.

 اگر سید الشهدا نبود، یزید و پدرش و اعقابشان اسلام را مَنْسى  کرده بودند. اگر نسیان نشده بود، یک رژیم طاغوتى در خارج منعکس شده بود. معاویه و یزید یک رژیم اسلامى را رژیم طاغوتى داشتند معرفى مى کردند. اگر سید الشهدا نبود، این رژیم طاغوتى را اینها تقویت مى کردند؛ به جاهلیت برمى گرداندند. اگر حالا من و تو هم مُسلم بودیم، مُسلم طاغوتى بودیم! نه مُسلم امام حسینى. امام حسین نجات داد اسلام را. ما براى یک آدمى که نجات داده اسلام را و رفته کشته شده هى سکوت کنیم؟ ما هر روز باید گریه کنیم، ما هر روز باید منبر برویم براى حفظ این مکتب، براى حفظ این نهضتها؛ این نهضتها مرهون امام حسین- سلام اللَّه علیه- هست. نمى فهمند اینها! بچه اند اینها، سوء نیت ندارند. بله خوب، ممکن است بعضى از آنها هم سوء نیت داشته [باشند] بعضیها هم روى نقشه کار بکنند همان طورى که زمان رضا خان. منتها او یک قدرى روى نفهمى کرد، بعدها روى فهمیدگى. جلوى منبرها را همه را گرفت نگذاشت کسى منبر برود. محرابها را هم همه را یک جور دیگر کرد و گرفت. یک مجلس روضه اى نداشتیم. در همه قم- آن قدرى که آن وقتها بود- مى گفتند یک مجلس آقاى صدوقى بود که قبل از اذان، شاید، یا قبل از آفتاب، تمام مى شد، شب بود، این یک مطلبى بود. نه این است که مِنْ باب اتفاق رضا خان آمد منبرها را نگذاشت و محرابها را جلویش را گرفت و روحانیون را متحد الشکل کرد، نخیر، مسأله نقشه بود، نقشه اینکه این قوه را بکوبند، این قوه محراب و منبر که از آن مى آید یکدفعه یک ملت را هول بدهد به یک طرف، و یک همچو سلطنت را از بین ببرد، این را از بین ببرند؛ این قدرت را از دست ما بگیرند.

 نمى دانند این قشرهاى سیاسى که چه خدمتى این منبر، این محراب، به این کشور کرده. اینها چنانچه ملى هستند- ما کار نداریم که آیا به خدا هم کار دارند یا نه- اگر ملى هستند، اگر کشورشان را مى گویند مى خواهیم، اگر ملت را مى گویند که ما مى خواهیم، اینها باید دامن بزنند به این روضه خوانیها، براى اینکه این روضه خوانیها این ملت شما را حفظ کرده، این روضه خوانیها و مصیبت و گریه است که کشور شما را حفظ کرده. بله، چنانچه یک مردمى هستند که روى همان نقشه اى که طرح شده است، که باید قدرت اسلام گرفته بشود و قدرت روحانى گرفته بشود و قدرت خطیب گرفته بشود تا راه باز بشود براى آنهایى که باید استفاده کنند و استفاده کردند، آنها یک مردم دیگرى هستند که با آنها نمى توانیم حرف بزنیم. اما سایر مردم، اینهایى که مسجد مى آیند، منبر را گوش  مى کنند، مطالب را گوش مى کنند، همچو که به روضه مى رسند، رد مى شوند مى روند، این از باب این [است ] که ملتفت نیستند چه هست آن. روضه است که این محراب، که این منبر، را حفظ کرده. اگر آن روضه نبود، این منبر هم نبود، این مطالب هم نبود، آن حفظ کرده. ما باید به شهیدمان گریه کنیم؛ فریاد کنیم؛ مردم را بیدار کنیم.

 البته یک مطلبى هم که باید بین همه ما باید باشد این است که این نکته را به مردم بفهمانیم همه اش قضیه این نیست که ما مى خواهیم ثواب ببریم، قضیه این است که ما مى خواهیم پیشرفت کنیم. سید الشهدا هم که کشته شد، نه اینکه رفتند یک ثوابى ببرند، ثواب براى او خیلى مطرح نبود، رفت که این مکتب را نجاتش بدهد، اسلام را پیشرفت بدهد، اسلام را زنده کند. شما هم که دارید نوحه خوانى مى کنید، حرف مى زنید، خطبه مى خوانید، نوحه مى خوانید، مردم را به گریه وادار مى کنید، مردم هم که گریه مى کنند؛ همه روى این مقصد باشد که این اسلام را ما مى خواهیم با همین هیاهو حفظش کنیم. با این هیاهو، با این گریه، با این نوحه خوانى، با این شعرخوانى، با این نثرخوانى، ما مى خواهیم این مکتب را حفظ کنیم. چنانچه تا حالا هم حفظ شده. باید این نکته هم به مردم گفته بشود، تذکر داده بشود، که آقا قضیه روضه خوانى قضیه این نیست که من یک چیزى بگویم و یکى هم گریه کند، قضیه این است که با گریه حفظ شده است این، با گریه این حفظ شده، حتى «تَباکى» هم ثواب دارد. خوب، تبَاکى چرا ثواب دارد، براى اینکه تباکى کمک مى کند به این مکتب؛ کمک به مکتب مى کند. اینها اشتباه است که اینها یک طرف قضیه را مى بینند، یک طرف قضیه را نمى بینند و مع الأسف ما همیشه- یعنى اسلام همیشه مبتلا بوده به این یک طرف دیدنها؛ همیشه مبتلا بوده.

 اینکه در روایت است که اسلام غریب است، از اول غریب بوده و الآن هم غریب است، براى اینکه غریب آن است که نمى شناسند او را. در یک جامعه اى هست او، اما نمى شناسند، نمى شناسند اسلام را، هیچ وقت شناخته نشده…»[۲.]

  

تداوم فرهنگ عاشورا توسط امام فقید

 در سالهای پس از بازگشت امام به وطن، چه مدتی که در قم بودند، و چه سالهایی که تا پایان زندگانی در تهران و حسینیه جماران به سر می بردند، همه در تلویزیون می دیدند که امام فقید پس از شهادت آیت الله شهید مطهری، یا فاجعه حزب جمهوری و شهادت هفتاد و سه چهار تن، آیت الله شهید بهشتی و سایر علما و رجال محبوب کشوری، شهادت محمدعلی رجایی رئیس جمهور محبوب و دکتر محمدجواد باهنر نخست وزیر روحانی و مورد احترام امام، و هنگامی که رزمندگان به حضورشان می رسیدند و مواردی دیگر، هر گاه امام سخن می گفت، و از آن حوادث دردناک یاد می کرد، و صدای ناله و گریه و زاری حاضران بلند می شد، حتی یک بار هم دیده نشد که امام خم به ابرو بیاورند، فقط آثار تأسف و تأثر در چهره شان پیدا بود، ولی همین که در ایام سوگواری عاشورا آقای کوثری ذاکر اهل بیت از شهدای کربلا نام می برد، امام دستمال سفید را به صورت می گرفتند و به پهنای صورت تا آخر روضه اشک می ریختند، و چون دستمال را از صورت برمی داشتند، به خوبی معلوم بود که چقدر گریسته اند. هنوز هم وقتی مردم آن صحنه ها را در تلویزیون می بینند، منقلب می شوند و بی اختیار می گریند، و این حالت خاص امام فقید در شناخت فرهنگ عاشورا بخوبی درنظرها مجسم می شود.

 همانطور که گفتیم، مبدأ انقلاب اسلامی توسط امام خمینی، سخنرانی ایشان در روز عاشورا در مدرسه فیضیه قم، و ملتهای آن نیز یاد کربلا و فرهنگ عاشورا بود. ملت ایران و جهانیان دیده اند، و هم اکنون در فیلمهای ایام جنگ هشت ساله تحمیلی می بینند که مهیج    ترین پیشبند رزمندگان اسلام در جبهه های حق بر ضد باطل، «یا حسین شهید» و مشهورترین شعار آنها سخن سیدالشهدا در روز عاشورا بود که می گفت: «هیهات منا الذله»، و انقلابی ترین نوایی که سر می دادند هم، «برای فتح کربلا، پیش به سوی جبهه ها» بود.

 من عقیده دارم و شاید عقیده همه باشد که اگر یاد امام حسین و کربلا و فرهنگ عاشورا نبود که امام فقید در تمام مراحل انقلاب به آن توجه داشتند و همه را به حفظ آن توصیه می فرمودند، انقلاب اسلامی ملت ایران به ثمر نمی رسید، و جنگ تحمیلی ابرقدرتها به میانداری رژیم بعث عراق بر ضد ایران اسلامی، بدان گونه پایان نمی یافت که یک وجب از خاک ما به دست دشمن نیفتد، آن هم با فقدان همه گونه امکانات و محاصره همه جانبه ما توسط دول استکباری.

  قبساتی از پیامها و بیانات امام خمینی، احیاگر فرهنگ عاشورا در رابطه با حفظ این فرهنگ که در تداوم نهضت اسلامی ملت ایران نقش اساسی داشته است

  برای اینکه بدانیم امام خمینی ـ قدس سره ـ در تمام مراحل نهضت، فرهنگ عاشورا را مدنظر داشته و آن را ضامن نهضت اسلامی و تداوم آن می دانسته اند، قبساتی از پیامها و بیانات آن حضرت ـ قدس سره ـ در مقاطع مختلف زمانی را در این جا می آوریم، و توجه خوانندگان را به آن معطوف می داریم، تا شاهدی گویا برای منظور ما در این نوشتار کوتاه باشد، که «امام خمینی احیاگر فرهنگ عاشورا» است.

 امام خمینی ـ قدس سره ـ در پیام رسمی و کتبی خود که از فرانسه در تاریخ ۲/۱۱/۱۳۵۷ به ملت ایران در رابطه با کشتار وحشیانه رژیم شاه در ماه محرم آن سال داده اند، از جمله می نویسند:

 

محرم، ماه نهضت بزرگ سید شهیدان و سرور اولیای خدا

  «… سلام و درود بر ملت بزرگ هوشمند ایران که با همه اختناق و فشار، از اسلام عدل پرور و مظلومان و مقتولان در راه دیانت دفاع نمودند. رحمت خداوند بر مقتولین ۱۵ خرداد (دوازده محرّم)، و ۱۹ دى و (۲۹ محرّم) امسال. محرّم چه ماه مصیبت زا و چه ماه سازنده و کوبنده اى است، محرّم ماه نهضت بزرگ سید شهیدان و سروَر اولیاى خداست که با قیام خود در مقابل طاغوت، تعلیم سازندگى و کوبندگى به بشر داد و راه فناى ظالم و شکست ستمکار را به فدایى دادن و فداشدن دانست؛ و این خود سرلوحه تعلیمات اسلام است براى ملتها تا آخر دهر.

 نهضت ۱۲ محرّم (۱۵ خرداد) در مقابل کاخ ظلم شاه و اجانب به پیروى از نهضت مقدس حسینى چنان سازنده و کوبنده بود که مردانى مجاهد و بیدار و فداکار تحویل جامعه داد که با تحرک و فداکارى روزگار را بر ستمکاران و خائنان سیاه نمودند…»[۳.]

 

 چرا امام حسین(ع) قیام کرد؟

  »ما حجتمان بر اینکه اگر چنانچه این مبارزه را ادامه بدهیم و صد هزار نفر از ما کشته بشود، براى دفع ظلم اینها و براى اینکه دست آنها را از مملکت اسلامى کوتاه کنیم ارزش دارد، حجتمان هم کار حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- و کار سید الشهداء- سلام اللَّه علیه- است. یزید هم یک قدرتمند بود و یک سلطان بود و- عرض مى کنم که- همه بساط سلطنت را یزید داشت. بعد از معاویه او بود دیگر. حضرت سید الشهداء به چه حجت با سلطان عصرش طرف شد؟ با «ظل اللَّه» طرف شد؟! «سلطان را نباید دست زد»! به چه حجت با سلطان عصرش طرف شد؟ سلطان عصرى که شهادتیْن را مى داد و مى گفت من خلیفه پیغمبر هستم! براى اینکه یک آدم قاچاق بود! براى اینکه یک آدمى بود که مى خواست این ملت را استثمار کند، مى خواست بخورد این ملت را، منافع ملت را مى خواست خودش بخورد و اتباعش بخورند.»[۴.]

 

 محرم، ماه پیروزی خون بر شمشیر

 بسم الله الرحمن الرحیم

  » با حلول ماه محرّم، ماه حماسه و شجاعت و فداکارى آغاز شد؛ ماهى که خون بر شمشیر پیروز شد، ماهى که قدرت حق، باطل را تا ابد محکوم و داغ باطل بر جبهه ستمکاران و حکومتهاى شیطانى زد، ماهى که به نسلها در طول تاریخ، راه پیروزى بر سر نیزه را آموخت، ماهى که شکست ابرقدرتها را در مقابل کلمه حق به ثبت رساند، ماهى که امام مسلمین، راه مبارزه با ستمکاران تاریخ را به ما آموخت، راهى که باید مشت گره کرده آزادیخواهان و استقلال طلبان و حق گویان بر تانکها و مسلسلها و جنود ابلیس غلبه کند و کلمه حق، باطل را محو نماید. امام مسلمین به ما آموخت که در حالى که ستمگر زمان بر مسلمین حکومت جائرانه مى کند، در مقابل او اگر چه قواى شما ناهماهنگ باشد بپاخیزید و استنکار کنید و اگر کیان اسلام را در خطر دیدید، فداکارى کنید و خون نثار نمایید.»[۵.]

 

 لزوم ایستادن در برابر سلطان جائر

  »… بار دیگر دست جنایتکار شاه از آستین خیانتکار دولت یاغى نظامى بیرون آمد، و ملت ایران را در آستانه ماه محرّم، ماه مقابله اسلام و حق و عدالت با جنود شیطان و طاغوت، به خاک و خون کشید… اکنون دشمنان اسلام و ایران و هواداران رژیم یزیدى، در مقابل هواداران قرآن و اسلام و مخالفان سرسخت رژیم طاغوتى ابو سفیانى، صف بندى نموده و مى خواهند شعارهاى اسلامى و حسینى را، که براى احیاى اسلام و به دست آوردن آزادى و استقلال و برقرارى حکومت قرآن، به جاى سلطه شیطان، و حکومت قانون عدل در مقابل قانون جنگل است … این ملت، شیعه بزرگترین مرد تاریخ است که با تنى چند، نهضت عظیم عاشورا را برپا نمود، و سلسله اموى را براى ابد در گورستان تاریخ دفن نمود، و به خواست خداى تعالى، ملت عزیز و پیرو بحق امام- علیه السلام- با خون خود، سلسله ابلیسى پهلوى را در قبرستان تاریخ دفن مى نماید، و پرچم اسلام را در پهنه کشور و بلکه کشورها به اهتزاز در مى آورد»[۶.]

 

 در برابر سلطان جائر باید ایستاد

  «از حضرت سید الشهداء- سلام اللَّه علیه- خطبه اى نقل شده است که در آن خطبه علت قیام خودشان را بر ضد حکومت وقت ذکر فرموده اند. و آن این است که فرموده اند خطاب به مردم که پیغمبر اکرم فرموده است کسى که ببیند یک سلطان جائرى حلال مى شمرد حُرُماتِ اللَّه را، چیزهایى را که خداوند حرام کرده است این آزاد مى گذارد، و مخالف سنت رسول اللَّه عمل مى کند و عهد خدا را مى شکند، اگر کسى دید یک سلطان جائرى این کارها را مى کند و مع ذلک ساکت شد و تغییر نداد با قول خودش، با عمل خودش این انحرافى که سلطان جائر پیدا کرده است تغییر نداد، خداى تبارک و تعالى حتم کرده است، حتم است بر او که این آدمى که ساکت شد در مقابل این سلطانى که حرمت احکام خدا را نگه نمى دارد، مخالف سنت رسول اللَّه عمل مى کند و عهد خدا را مى شکند، این ساکت بشود در مقابل یک همچو سلطانى و قولًا و عملًا تغییر ندهد مسیر این سلطان جائر را، حتم است بر خداى تبارک و تعالى که جاى او را هم جاى همان سلطان جائر در آخرت قرار بدهد. یعنى این سلطان جائر که این طور اوصاف را دارد: سنت پیغمبر اکرم را تغییر مى دهد و عهد خدا را مى شکند و حرمات اللَّه را سزاوار و رها مى کند یعنى مُسْتَحِلّ است، و لو این آدم که این چیزها را از این آدم مى بیند و ساکت است، همه کارهاى واجب و مستحب هم به جا بیاورد، آدمى باشد که سه وقت نماز مى خواند، در مساجد مى رود، آدمى باشد که احکام خدا را همه را ترویج مى کند، موافق رضاى خدا عمل مى کند، همه کارهاى خوب را مى کند، از همه کارهاى بد هم اجتناب مى کند، لکن ساکت است در مقابل سلطان جائر، به حَسَب این روایتى که نقل شده است از سید الشهداء- سلام اللَّه علیه- که به منزله علت قیام ایشان است بر ضد حکومت وقت، این است که مى خواهند عمل به قول رسول اللَّه بکنند که مبادا یکوقت تخلف بکنند و کسى که تخلف بکند جاى او جاى همان سلطان جائر است؛ یعنى در هر طبقه اى از جهنم که سلطان جائر، یک همچو سلطان جائرى جا دارد، این آدمى هم که ساکت است که این سلطان جائر هر کارى مى خواهد بکند، ساکت است او، جایش جاى همین سلطان جائر است…

 حالا ما ببینیم چه کرده است که حضرت سید الشهداء- سلام اللَّه علیه- در مقابلش قیام کردند و همچو مطلبى را فرموده اند و برنامه داده اند. حضرت سید الشهداء مطلبى را که فرموده اند، این مال همه است. یک مطلبى است عمومى: مَنْ رَأى  هر که ببیند، هر کسى ببیند یک سلطان جائرى این طور اتصاف به این امور را دارد، و در مقابلش ساکت بنشیند، نه حرف بزند و نه عملى انجام بدهد، این آدم جایش جاى همان سلطان جائر است. یزید یک آدمى بود که به حَسَب ظاهر متشبث به اسلام بود و خودش را خلیفه پیغمبر حساب مى کرد و نماز هم مى خواند و همه این کارهایى که ماها مى کنیم آن هم مى کرد؛ اما چه مى کرد؟ اما از آن طرف معصیتْ کار بود؛ مخالف سنت رسول اللَّه مى کرد. رسول اللَّه سنتش این است که باید با مردم چه جور عمل بکنند، او خلافش عمل مى کرد؛ باید حفظ دِماء مسلمین بشود، او دماء مسلمین را مى ریخت؛ باید مال مسلمین هدر نرود، او هدر مى داد مال مسلمین را. همین شیوه اى که پدرش معاویه هم داشت و امیر المؤمنین هم قیام کرد در مقابل او. منتها حضرت امیر لشکر هم داشت ولى سید الشهداء عدد خیلى کمى [داشت ] در مقابل یک ابرقدرت.

 ما مى بینیم که این کارهایى که او کرده است، به این حکام وقت ما و به سلطان وقت ما تطبیق مى شود؟ این مسائلى که رسول اللَّه فرموده است، اینها تطبیق مى شود بر این؟ سلطان است؟ جائر است؟ اینها معلوم که الآن سلطه دارد؛ «سلطان» یعنى سلطه. الآن سلطه دارد و جائر هم هست. خودش هم شاید قبول داشته باشد که جائر است. همه کس هم مى داند که این آدم جائر است .خوب، مخالفت سنت رسول اللَّه را نکرده؟ هر چه رسول اللَّه فرموده است، ایشان عمل کرده؟! یا اقوال رسول اللَّه را به حساب نمى آورند اینها؟ اینها سنت رسول اللَّه را به حساب نمى آورند؟ بله، در ایام عمرش براى اینکه من و شما را بازى بدهد، یک دفعه هم مى رود به حرم حضرت رضا و آنجا یک- دو رکعت نماز هم مى خواند! من هم نمى دانم با چه حالى مى خواند! یک- دو رکعت نمازى هم آنجا مى خواند و یک حرفهایى هم آنجا مى زند و این چیزها. این براى اغفال من و شماست.»[۷.]

 

 فرارسیدن اربعین حسینی

 بسم الله الرحمن الرحیم

  » اربعین سید مظلومان و سرور شهیدان- صلوات اللَّه و سلامه علیه- رسید. بر ملت رشید و آگاه ما «اربعین» هاى سودمندى گذشت. ما در این سالها به دنبال بیش از پنجاه سال سلطنت غاصبانه سلسله پهلوى با چه مصیبتهایى و بى فرهنگیهاى خانمانسوزى مواجه بوده ایم …

 امسال اربعین امام امت در خلال اربعین های پیروان و شیعیان آن بزرگمرد اسلام واقع شده، و گویی خون شهیدان ما امتداد خون پاک شهیدان کربلاست، و اربعین اخیر برادران ما بازتاب اربعین آن دلاوران مى باشد؛ خون طاهر آنان به حکومت طاغوتى یزید خاتمه داد، و خون پاک اینان سلطنت طاغوتى را به هم پیچید. اربعین امسال استثنایى و نمونه است؛ راهپیمایى و تظاهرات پر شور در این اربعین وظیفه شرعى و ملى است.»[۸]

 

 عشق به شهادت

  »اسلام و براى احیاى سنت پیغمبر و اقامه عدل بپاخاستیم، نباید از این بترسیم که از ما شهید [مى شود] شهادت پیدا مى کند؛ اولادمان شهید مى شوند، خودمان شهید مى شویم. این یک سیره اى بوده است در اسلام؛ از اول بوده. از اول … پیغمبر اسلام و ائمه ما فداکارى کردند، شهادت نصیبشان شد، اولاد دادند. حضرت على بن الحسین به پدر بزرگوارشان عرض مى کنند که ما به حق نیستیم؟ مى فرماید چرا، ما به حقیم. مى فرماید پس، از مردن نمى ترسیم: «لا نُبَالِى بِالمَوتِ»؛ کسى باید از مردن بترسد که خیال کند که بعد از مردن خبرى نیست، همه اش همین است، این زندگانى حیوانى اینکه عقیده اش این است که زندگى همین است و دیگر چیز دیگرى نیست، خوب، باید این چند روزى که هستش حفظش کند، و بترسد از اینکه از این دنیا برود؛ اما مسلمین، کسانى که اعتقاد به قرآن دارند، اعتقاد به اسلام دارند و براى عالم دیگرى موجودیت بالاترى قائل هستند و این زندگى اینجا را یک زندگى حیوانى مى دانند، زندگى انسانى در یک عالم دیگرى، بالاتر از اینجاست، این دیگر ترسى ندارد، خوفى ندارد. انسان از این محل به یک محل دیگرى منتقل مى شود که بهتر از اینجاست؛ بنا بر این، این معنایى که در صدر اسلام هم بوده است، که اصحاب پیغمبر … استقبال شهادت مى کردند، براى شهادت از هم پیشى مى گرفتند، اصحاب حضرت امیر، حضرت سید الشهداء از شهادت استقبال مى کردند، پیشى مى گرفتند، این روى همین ایمان راسخ به این بوده است که شهادت یک مطلبى نیست که انسان بکلى از بین برود تا دیگر غیر از این خبرى نباشد. شهادت از این عالم منتقل شدن به یک عالم بالاتر، نورانیتر؛ همه چیزش از اینجا بهتر.»[۹]

 

 کشته شدن سیدالشهدا لله بود، و قیام لله شکست ندارد

 » حضرت امیر- سلام اللَّه  علیه- با معاویه جنگ کردند و شکست خوردند لکن شکست نبود. این شکستِ صورى، شکست حقیقى نبود؛ چون قیامْ للَّه بود، قیامِ للَّه، این شکست ندارد. تا امروز هم او غالب است، تا ابد هم او غالب است.

 سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- با چند نفر از اصحاب، چند نفر از ارحامشان، از مخدَّراتشان قیام کردند. چون قیام للَّه بود، اساس سلطنت آن خبیث را به هم شکستند. در صورتْ ایشان کشته شدند لکن اساس سلطنت را، اساس سلطنتى که مى خواست اسلام را به صورت سلطنت طاغوتى درآورد. خطرى که معاویه و یزید براى اسلام داشتند این نبود که غصب خلافت کردند؛ این یک خطر، کمتر از آن بود؛ خطرى که اینها داشتند این بود که اسلام را به صورت سلطنت در مى خواستند بیاورند، مى خواستند معنویت را به صورت طاغوت درآورند، به اسم اینکه «ما خلیفه رسول اللَّه هستیم» اسلام را منقلب کنند به یک رژیم طاغوتى. این مهم بود. آن قدرى که این دو نفر ضرر به اسلام مى خواستند بزنند یا زدند جلوترى ها آن طور نزدند. اینها اصل اساس اسلام را وارونه مى خواستند بکنند. سلطنت بود، شرب خمر بود، قمار بود در مجالسشان. «خلیفه رسول اللَّه» و در مجلسِ شرب خمر؟! و در مجلس قمار؟! و باز «خلیفه رسول اللَّه» نماز هم مى رود در جماعت مى خواند! این خطر از براى اسلام خطر بزرگ بود. این خطر را سید الشهدا رفع کرد. قضیه قضیه غصب خلافت فقط نبود. قیام سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- قیام بر ضد سلطنت طاغوتى بود. آن سلطنت طاغوتى که اسلام را مى خواست به آن رنگ درآورد که اگر توفیق پیدا مى کردند، اسلام یک چیز دیگرى مى شد. اسلام مى شد مثل رژیم ۲۵۰۰ ساله سلطنت. اسلامى که آمده بود و مى خواست رژیم سلطنتى را و امثال این رژیمها را به هم بزند و یک سلطنت الهى در دنیا ایجاد کند، مى خواست «طاغوت» را بشکند و «اللَّه» را جاى او بنشاند، اینها مى خواستند که «اللَّه» را بردارند، «طاغوت» را جایش بنشانند. همان مسائل جاهلیت و همان مسائل سابق. کشته شدن سید الشهدا سلام اللَّه علیه- شکست نبود چون قیامْ للَّه بود، قیامِ للَّه شکست ندارد.خدا می فرماید، من فقط یک موعظه دارم: «قل انّما اعظکم بواحدة، ان تقوموا!… وقتی دیدید دین خدا در خطر است، برای خدا قیام کنید. امیرالمؤمنین می دید که دین خدا در خطر است، معاویه دارد دین خدا را وارونه می کند، برای خدا قیام کرد. سیدالشهدا هم همینطور قیام کرد…

 این یک مطلبى است که براى یک وقت نیست؛ موعظه خدا همیشگى است- هر وقت دیدید که بر ضد اسلام، بر ضد رژیم انسانى- اسلامى- الهى خواستند که قیام کنند، خواستند وارونه کنند مسائل اسلام را، به اسم اسلام اسلام را بکوبند، اینجا للَّه باید قیام کرد. و نترسید از اینکه شاید نتوانیم، شاید شکست بخوریم؛ شکست تویش نیست.»[۱۰]

 

۱۵خرداد ۱۳۴۲

 «۱۵خرداد از همین مدرسه شروع شد. عصر عاشورا در همین مدرسه اجتماع عظیم بود؛ و بعد از اینکه صحبتهایى و افشاگریهایى شد، دنباله آن منتهى به ۱۵ خرداد شد.»[۱۱]

 

 شکست ظاهری و شهادت اهل حق به نفع اسلام است

 بسم الله الرحمن الرحیم

  »من باید با آقایان روحانیون و پاسدارهاى محترم و سایر آقایان محترم که تشریف دارند، خطرهایى که حالا به ما متوجه است و اشکالاتى که در حال حاضر ما داریم و موضعى که ما در این وقت داریم فى الجمله عرض کنم، و من در مجامع دیگر هم مطلب را چون اهمیت دارد گفته ام و باز هم تکرار مى کنم…

 شهادت سید الشهدا به اسلام هیچ لطمه اى وارد نیاورد، اسلام را جلو برد. اگر نبود شهادت ایشان، معاویه و پسرش اسلام را یک جور دیگرى در دنیا جلوه داده بودند، به اسم خلیفه رسول اللَّه؛ با رفتن در مسجد؛ اقامه جمعه و امام جمعه بودن؛ اقامه جماعت و امام جماعت بودن. اسم، اسم خلافت رسول اللَّه و حکومت، حکومت اسلام؛ لکن محتوا بر خلاف، نه حکومت، حکومت اسلامى بود به حسب محتوا؛ و نه حاکم حاکم اسلامى. سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- این نقشى که اینها داشتند براى برگرداندن اسلام به جاهلیت و نمایش دادن اسلام به اینکه این هم نظیر همان چیزهاى سابق است، آن را باطل کرد… سید الشهدا براى اسلام خودش را به کشتن داد. همان اسلامى که حالا دست ما افتاده، و مع الأسف بعضى از ما بازى مى کنند با او!»[۱۲]

 پی نوشت :

[۱]. شهید مطهری مقید بود که شب عاشورا روضه حضرت علی اصغر طفل ششماهه امام حسین(ع) را بخواند، و خود هم در اثنای ذکر مصیبت می‌گریست. نوار آن را اغلب سالها در شب یا روز عاشورا، رادیو تهران پخش می‌کند و بسیاری شنیده‌اند. [۲]. صحیفه امام، ج۸، ص ۵۱۹ و ۵۲۶-۵۳۰ [۳]. همان، ج ۳، ص: ۳۱۴ [۴]. همان ، ج ۴، ص: ۳۲۴ [۵]. همان ، ج ۵، ص: ۷۵ [۶]. همان ، ج ۵، ص: ۱۵۲ و ۱۵۳ [۷]. همان ، ج ۵، ص: ۱۹۱- ۱۹۳ [۸]. همان ، ج ۵، ص: ۴۷۷ [۹]. همان ، ج ۷، ص: ۲۷۶ و ۲۷۷ [۱۰]. همان ، ج ۸، ص: ۸- ۱۰ [۱۱]. همان ، ج ۸، ص: ۵۳ [۱۲]. همان ، ج ۸، ص: ۴۸۳-۴۸۴ و ۴۸۹

منبع:پرتال حضرت امام