قرائات قرآنی از دیدگاه علمای شیعه

مقدمتاً باید بگوییم اعتقاد به تواتر قرائت قرّاء سبعه، عشره و... با تأیید این قراءات، گر چه دو مقولة شبیه به همند امّا جدا از هم هستند. در احادیثی که از ائمه ـ علیهم السّلام ـ نیز به ما رسیده همین مطلب صدق می‎کند، چه بسا حدیثی در یکی از موضوعات فردی یا اجتماعی از امامی نقل شده و سند آن متواتر نباشد و لکن محدّثان حکم به صحّت آن بدهند و بلکه بسیاری از احادیث شیعه از همین قبیل است و قلیل‎اند آن احادیثی که سندشان متواتر بوده است ولی فقهای مذهب سرخ تشیّع ـ رضوان الله علیهم اجمعین ـ به صحّت و موثّق بودن آن حدیث حکم نموده‎اند و نظر فقهی صادر کرده‎اند. و اصولاً در صحّت و توثیق یک حدیث یا راوی، تنها به تواتر تمسک نمودن، راهگشای معضلات مسائل نمی‎باشد.

قرائات قرآنی

طبقات قرائات: قاریان قرآن را به طبقاتی تقسیم کرده‌اند:
طبقه اول: صحابه، عده‌ای از اصحاب به تعلیم و تعلم قرآن اشتغال داشتند که این گروه را طبقه اول می‌گویند.
طبقه دوم: شاگردان طبقه اول، این عده تابعین هستند و عمدتاً در مکه و مدینه و کوفه، بصره و شام حوزه‌های قرائت داشته‌اند و به تعلیم قرآن مشغول بودند.

قرائات قرآنی از دیدگاه روایات

در این نوشتار برآنیم تا به نقل روایات و اقوالی از پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ و ائمة معصومین ـ علیهم السّلام ـ در مورد تأیید قرائات قرآنی و خصوصاً قرائات سبعه بپردازیم.
تأیید پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ
در حدیثی از سوی عامّه و خاصّه وارد شده است که پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود:
«انّ هذا القرآن أُنزل علی سبعة أحرفٍ فاقْرَؤُا ما تیسّر منه».[1]